Outstanding Women in Buddhism Awards Ceremony 2011

The event  is held  on  Friday,4-6March,2011   8.00 am. -  4.00 pm. at  Association for the Promotion of the Status  of  Women APSW   Bangkok, Thailand 


more information please follow this blog soon.

website of owbaw

http://www.owbaw.org/   ติดตามเว็ปไซด์ได้ กรุณาช่วยประกาศต่อไปให้ด้วย จักขอบคุณมา ณ โอกาสนี้

คณะกรรมการประสานงานโครงการ

Outstanding Women in Buddhism Award / 2003

owbaw 2002

ครั้งแรกในประวัติศาสตร์

วันภิกษุณีไทย

 

 

 

หัวใจภิกษุณีไทย  กำลังรอคอย
วันภิกษุณีไทย ?

วันสตรีสากลในประเทศไทย

สำหรับประเทศไทย เมื่อวันที่ 8 มีนาคม 2532 ได้มีการก่อตั้งคณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานสตรีแห่งชาติ (กสส.) ขึ้นอย่างเป็นทางการ ดังนั้นวันที่ 8 มีนาคมของทุกปี จะมีการจัดกิจกรรมเพื่อฉลองเนื่องในโอกาสวันสตรีสากล และระลึกถึงความเป็นมาแห่งการต่อสู้เพื่อให้ได้ซึ่งความเสมอภาค ยุติธรรม สันติภาพ และการพัฒนา

       

 และจัดตั้งขึ้นเพื่อเทิดพระเกียรติสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เนื่องในวันมหามงคล 12 สิงหาคม ซึ่งเป็นวันเฉลิมพระชนม์พรรษาของพระองค์ ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณที่ทรงมีพระวิริยะอุตสาหะ ตรากตรำบำเพ็ญพระราชกรณียกิจเพื่อให้คนไทยได้มีอาชีพ และได้พระราชทานให้วันที่ 1 สิงหาคมเป็น "วันสตรีไทย" ของทุกปี เพื่อให้ผู้หญิงไทยมีโอกาสแสดงถึงความรู้ ความสามารถในการพัฒนาประเทศ ควบคู่ไปกับการสร้างความเข้มแข็งให้สถาบันสังคม และให้สามารถเทียบเท่าสตรีสากลของหลายประเทศที่เจริญแล้ว
        ซึ่งทุกวันที่ 8 มีนาคมของทุกปี จะมีการประกาศถึงเกียรติประวัติของสตรีชั้นแนวหน้าของโลกทั้งที่มีชีวิต และที่เสียชีวิตไปแล้ว เช่น เจ้าหญิงไดอาน่า แห่งอังกฤษ, แม่ชีเทเรซา แห่งประเทศอินเดีย, ประธานาธิบดี เมกาวลี แห่งอินโดนีเซีย และนางอองซานซูจี ของพม่าที่เรียกร้องประชาธิปไตยกับประเทศ ส่วนในประเทศไทยมีอยู่หลายท่าน เช่น คุณหญิงแพทย์หญิงพรทิพย์ โรจนาสุนันท์, คุณสุดารัตน์ เกยุราพันธ์ และคุณปวีณา หงสกุล ฯลฯ
        วันสตรีไทยถือเป็นวันสำคัญวันหนึ่ง เพราะเปิดโอกาสให้ผู้หญิงไทยออกมาทำกิจกรรมร่วมกัน จะเห็นได้ว่าในปัจจุบันสตรีมีบทบาทมากขึ้น มีความสามารถทัดเทียมผู้ชาย เป็นที่ยอมรับจากสังคม จะเห็นได้จากหน่วยงานราชการและภาคเอกชนเริ่มมีสตรีเข้าไปเป็นหัวหน้างานมากขึ้น รวมถึงการเข้าไปมีบทบาทในการบริหารประเทศชาติ สตรีไทยในยุคปัจจุบัน จึงต้องเป็นสตรีที่มีความรู้ความสามารถครบถ้วนทุกๆ ด้าน ทั้งด้านการบริหาร การจัดการ การเป็นแม่ที่ดีของลูก เป็นภรรยาที่ดีของสามี และเป็นแม่ศรีเรือนที่ดี พร้อมทั้งต้องก้าวทันกับยุคสมัย เทคโนโลยีที่เปลี่ยนไป เพื่อให้เป็นที่ยอมรับของสังคม

ขอขอบคุณข้อมูลจาก
- สำนักหอสมุดกลาง มหาวิทยาลัยรามคำแหง
- อักษรดอทคอม

วันสตรีสากล / International Women's Day

ปัจจุบันเรามักจะเห็นผู้หญิงมีบทบาทในแวดวงต่างๆ ของสังคมมากขึ้น อีกทั้งผู้หญิงสมัยนี้ต่างก็มีความเชื่อมั่นในตัวเอง และกล้าที่จะลุกขึ้นมาเรียกร้องสิทธิ หลังจากแรงงานหญิงถูกเอารัดเอาเปรียบมาช้านาน นี่จึงเป็นเหตุผลให้ "วันสตรีสากล" ถือกำเนิดขึ้น วันนี้เราจึงมีเกร็ดความรู้เกี่ยวกับ "วันสตรีสากล" มาฝากกันค่ะ

การกำหนดวันสตรีสากล
          วันสตรีสากล (International Women's Day) ตรงกับวันที่ 8 มีนาคมของทุกปี ซึ่ง เป็นวันที่เหล่าสตรีจากทั่วโลก ไม่ว่าจะเชื้อชาติ ศาสนา อาชีพใด จะร่วมเฉลิมฉลองความเสมอภาคที่ได้รับมา และเป็นการแสดงให้เห็นถึงความเท่าเทียมกันในสังคมอีกด้วย

ความเป็นมาของวันสตรีสากล

          ประวัติความเป็นมา ของวันสตรีสากล เกิดขึ้นจากกรรมกรหญิงในโรงงานทอผ้า รัฐนิวยอร์ค ประเทศสหรัฐอเมริกาได้พากันลุกฮือประท้วงให้นายจ้างเพิ่มค่าจ้าง และเรียกร้องสิทธิของพวกเธอ แต่สุดท้ายกลับมีผู้หญิงถึง 119 คนต้องเสียชีวิตจากเหตุการณ์นี้ ด้วยการที่มีคนลอบวางเพลิงเผาโรงงานที่พวกเธอนั่งชุมนุมกันอยู่ โดยเหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในวันที่ 8 มีนาคม ค.ศ.1857 (พ.ศ.2400)

          จากนั้นในปี ค.ศ.1907 (พ.ศ.2450) กรรมกรหญิงในโรงงานทอผ้าที่เมืองชิคาโก ประเทศสหรัฐอเมริกาทนไม่ไหวต่อการเอารัด เอาเปรียบ กดขี่ ทารุณ ของนายจ้างที่ใช้งานพวกเธอเยี่ยงทาส เนื่องจากกรรมกรหญิงเหล่านี้ต้องทำงานหนักถึงวันละ 16-17 ชั่วโมง โดยไม่มีวันหยุด ไม่มีประกันการใช้แรงงานใดๆ เป็นผลให้เกิดความเจ็บป่วยล้มตายตามมาในระยะเวลาอันรวดเร็ว แต่กลับได้รับค่าแรงเพียงน้อยนิด และหากตั้งครรภ์ก็ถูกไล่ออก

          ความอัดอั้นตันใจจึงทำให้ "คลาร่า เซทคิน"นักการเมืองสตรีสายแนวคิดสังคมนิยม ชาวเยอรมันตัดสินใจปลุกระดมเหล่ากรรมกรสตรีด้วยการนัดหยุดงานในวันที่ 8 มีนาคม ค.ศ.1907 พร้อมกับเรียกร้องให้นายจ้างลดเวลาการทำงานลงเหลือวันละ 8 ชั่วโมง อีกทั้งให้ปรับปรุงสวัสดิการทุกอย่าง และให้สตรีมีสิทธิออกเสียงเลือกตั้งด้วย

          อย่างไรก็ตามแม้การเรียกร้องครั้งนี้ จะไม่ประสบผลสำเร็จ เนื่องจากมีแรงงานหญิงหลายร้อยคนถูกจับกุม แต่ก็ทำให้สตรีทั่วโลกสนับสนุนการกระทำของ "คลาร่า เซทคิน" และเป็นการจุดประกายให้สตรีทั่วโลกเริ่มตระหนักถึงสิทธิของตัวเองมากขึ้น           ต่อมาในวันที่ 8 มีนาคม ค.ศ.1908 (พ.ศ.2451) มีแรงงานหญิงกว่า 15,000 คน ร่วมเดินขบวนทั่วเมืองนิวยอร์ค เรียกร้องให้ยุติการใช้แรงงานเด็ก โดยมีคำขวัญการรณรงค์ว่า "ขนมปังกับดอกกุหลาบ" ซึ่งหมายถึงการได้รับอาหารที่พอเพียงพร้อมๆ กับคุณภาพชีวิตที่ดีนั่นเอง

          จนกระทั่งในวันที่ 8 มีนาคม ค.ศ.1910 (พ.ศ.2453) ความพยายามของกรรมกรสตรีกลุ่มนี้ก็ประสบผลสำเร็จ เมื่อมีตัวแทนสตรีจาก 17 ประเทศ เข้าร่วมประชุมสมัชชาสตรีสังคมนิยมครั้งที่ 2 ณ เมืองโคเปนเฮเกน ประเทศเดนมาร์ก โดยในที่ประชุมได้ประกาศรับรองข้อเรียกร้องของบรรดากรรมกรสตรี ในระบบสาม 8 คือ ยอมให้ลดเวลาทำงานเหลือวันละ 8 ชั่วโมง ให้เวลาศึกษาหาความรู้เพื่อพัฒนาศักยภาพของตัวเองอีก 8 ชั่วโมง และอีก 8 ชั่วโมงเป็นเวลาพักผ่อน พร้อมกันนี้ยังได้ปรับค่าแรงของแรงงานหญิงให้เท่าเทียมกับแรงงานชาย และยังมีการคุ้มครองสวัสดิการสตรีและแรงงานเด็กอีกด้วย

          ทั้งนี้ยังได้รับรองข้อเสนอของ "คลาร่า เซทคิน" ด้วยการกำหนดให้วันที่ 8 มีนาคม ของทุกปีเป็นวันสตรีสากล คลาร่า เซทคิน ผู้ให้กำเนิดวันสตรีสากล

Sylvia Wetzel / germany

http://www.sylvia-wetzel.de/aktuelles.htm
http://www.sylvia-wetzel.deespanol/index.htm
Sylvia WetzelWomen & BuddhismRecent ArticlesContactDisclaimerLinkseMail
deutsch español
Powerful Women in BuddhismBuddhist Women Celebrating Their StrengthsBangkok, 6th March, 2008!

A report by Sabine Hayoz Kalff

Award for Sylvia Wetzel on the occasion of the Outstanding Women of Buddhism Award CeremonyIn Honor of the United Nations International Woman´s DayBangkok, 6th March, 2008
Prelude

In the lobby to the award ceremony hall, there is an exhibition of photos, short biographies and projects of the award winning women. In this year, twenty women are honored, twelve of them are ordained, including six Bhikkunis, fully ordained nuns. Seven are Asian women and five are from Europe and the USA. Among the eight honored lay women, six are from Asia and two from the West, including Sylvia Wetzel from Germany.

The entrance to the hall is lined with two rows of little girls and a few boys, all beautifully dressed in their typical festive costumes. They are holding up a poster with a welcome greeting to the award winning women: "Welcome Outstanding Women in Buddhism". Although only in pre-school or early school age, all girls have a make-up like real dancers and are posing for one hour, silently and in a well educated manner without giggling, gossiping or running around. With their large eyes, they are looking around and allowing the audience to look at them with curiosity and to take photos of them in such a naturalness and equanimity that delights me as a European woman and makes me wonder at the same time. Later on, these children will perform a welcome dance which is enjoyably appropriate for children and without any perfect choreography.
In the great hall, two rows of tables have been set up and decorated in white for the outstanding women. Each place is marked with a painted Kuan Yin statue and the respective national flag of the award winning woman. Large flags decorate the stage as well and underline the international character of the event.

Nuns in a Variety of Robes and Other Women and Men
the approximately two hundred people, the many nuns and the varying colors of their robes are catching the attenders' eyes. The majority of them are many young and some older Thai women dressed in light blossom white robes, most of the organisational helpers of the event today are members of this group. A few are wearing the yellow of Thai Buddhism. This is a political issue, as we will learn later on. Some nuns from Taiwan are wearing an uncommon dark red. They have studied the old texts and found that they do not have to wear only gray or yellow and light red. The nuns from Korea are dressed in noble gray, and a US American nun is wearing black. Monks are not present, neither from the East nor from the West. The political meaning of their absence and of the robe colors will be revealed to us in the course of the ceremony and of our stay in Thailand.
In the audience, there are about as many lay people as ordained persons, most of them are women in dresses between elegant and simple. About a fifth of all attenders are press representatives, most of the present men belong to them. They, but also the attenders, are taking photos throughout the event, almost non-stop, as if it were the most natural thing in the world. Nobody feels bothered, and all enjoy photos being taken of them any time. This event is obviously about seeing and being seen, celebrating and being celebrated and about enjoying this together. The event has been well documented already in the preparation phase, and it even appears on the front page of the Bangkok daily newspaper, the Thai edition, and with a complete page in the English Bangkok Post.

The Opening Speech by Bhikkuni Dr. Lee

Born in America, Dr. Lee is an academic and fully ordained nun who has been living and working in Thailand for some years. She and her Thai colleague, Bhikkuni Dr. Rattanavali, are the founders and organizers of this award granting organisation (OWBA) honoring especially meritoriousady for the seventh time in a series. The event always takes place on the occasion of the international Women's Day in Bangkok. Dr. Lee explains that in previous years the ceremonies had taken place in a much more elaborate and official setting in the UN building with many VIPs, representatives of the royal family, diplomats and members of the government. Unfortunately, the original purpose of this event faded somehow under all this splendor. This year, the focus shall again be more on: the direct exchange between the award winning women and with Thai women about the rights and the position of women in Buddhism and in society. We are learning how far equal rights for women are away from the reality of modern Thailand.

....open website...

Key note speech by Bhiksuni Jampa Tsedroen http://www.congress-on-buddhist-women.org

Key note speech I by Bhiksuni Jampa Tsedroen

Ladies and Gentlemen, Venerable Bhikkhus and Bhikkhunis, Venerable Mae-jis, Ven. Bhikkhuni Rattanavali, dear Dr. Tavivat Puntarigvivat,The Outstanding Women in Buddhism Awards Committee has asked me to speak for about 20 minutes on The Birth of the “Vajrayana Bhikkhuni” movementand also, since you are working within a southeast Asian context plagued by prostitution and AIDS epidemics, to offer a brief reflection on The Role of a Bhikkhuni in addressing an improved status for Women in SocietyBefore I speak on The Birth of the “Vajrayana Bhikkhuni” movementand summarize 25 years of efforts to revive the bhikkhuni ordination in Tibetan Buddhism, please allow me to make some general comments on the term “Vajrayana Bhikkhuni.”In actual fact, Tibetan Buddhists would never refer to themselves as “Vajrayana bhikkhus” or “Vajrayana bhikkhunis.” I remember that my teacher, the late Ven. Geshe Thubten Ngawang (1932-2003), spiritual head of Tibetan Centre Hamburg in Germany, was quite disconcerted when he first heard the term “Mahayana monks and nuns.” I think in Tibetan circles the reaction may be similar to that of Theravadin bhikkhus if they are referred to as “Hinayana monks.”Why is this?Tibetan Buddhism was transmitted directly from India to “the region formerly known as Tibet” between the 7th and 11th century. This is much later than the transmission from India to Sri Lanka (3rd cent. B.C.) and from there to Myanmar (3rd cent. B.C. to 6th cent.) and Thailand (6th cent.). Naturally, Indian Buddhism as a living tradition had undergone further development, especially from the point of view of philosophy.Tibetan Buddhism includes not only the Sravakayana, but also the Mahayana and Vajrayana teachings, which are ascribed to the Buddha and his Tripitaka too, if not literally, at least with regard to content. This means that the Mahayana and Vajrayana teachings are considered to be in accord with the thoughts of the Buddha and not to contradict the Buddha's basic teachings.Every qualified Tibetan Lama will tell you that you cannot practise Mahayana and Vajrayana without observing the basis, which is the Sravakayana.In scholarly circles, all the different Vinaya versions that have survived until today are considered to belong to the canonical scriptures of the Buddhist schools of early (conservative) Buddhism. The three living Vinaya traditions in the world today are those of ....
It was because the Buddha is omniscient and full of compassion, and not because Ananda pushed, that the Buddha decided in accord with his own prophecy given just after his enlightenment, that women may become bhikkhunis. This permission is still valid and is a right he gave to women. Nobody but the Buddha himself can deny this right to women. Whoever is familiar with the legal acts of the Vinaya knows that there are legal ways to ordain bhikkhunis even today. It is just a matter that needs some thought, because it is nowhere literally ruled as to how to do it in the best way in the 21st century, when the lineage in one's own tradition is broken.We need to ask ourselves, ‘What would the Buddha say today?’The teachings of the Buddha need to be interpreted in the light of his social-historical context. The Vinaya is a living tradition that must cope with the needs of today’s society. Buddhism must respond to today’s problems and answer the question: Can one follow Buddhism on the one hand and keep the Human Rights on the other hand?Violence, prostitution and so on are definitely not in accord with the teachings of the Buddha. Non-violence (ahimsa) is one of the main pillars of Buddhism, and prostitution is not only harmful for one's health and one's own spiritual development, but also harming relationships in their families, and therefore are not in accord with the five precepts of upasakas and upasikas. Yes, there were women in Buddha's lifetime who had been prostitutes and became bhikkhunis, but this does not mean that we can tolerate that young girls are made prostitutes and are sold into the slave trade. It would be wonderful to hear the voices of protest from the male Sangha against such degenerative developments, but it seems that such issues have not garnered much attention. Here too we see an important function that could be performed by a female bhikkhuni sangha.Reviving the Bhikkhuni Sangha does not mean that we modernize Buddhism or simply adjust it to secular needs. To revive the Bhikkhuni Sangha means that we go back to the roots and follow the attitude of the Buddha. I am very sure that the revival of the bhikkhuni sangha in today’s times, where women take leadership in all fields of society, will strengthen the Buddha-Dhamma and help make it last longer in these degenerative times. I am confident that if leading Buddhist monks in this country take up the issue bravely and seriously, they can guide the bhikkhuni movement in the best possible way. May this become true.Thank you very much!